W 1984 roku Kurt Wenner spopularyzował formę sztuki, którą zaczęto nazywać anamorficzną lub po prostu sztuką uliczną 3D. Co to takiego i skąd się wzięło?
Używana niejednokrotnie przez wielkich mistrzów europejskiego malarstwa technika nazwana później anamorfozą to zniekształcenie obrazu w taki sposób, aby dzieło sztuki oglądane pod pewnym kątem nosiło cechy trójwymiarowości. Zainspirowany tą forma sztuki artysta (wcześniej pracujący jako ilustrator NASA, zajmujący się tworzeniem obrazów przestrzeni kosmicznej) opracował zupełnie nową geometrię dla tworzenia kompozycji, które wydają się wyrastać z ziemi lub wpadać w jej wnętrze. Technika ta znana jest obecnie na całym świecie jako hiperboliczna perspektywa Wennera. Jak tłumacz sam artysta, najbardziej interesująca dla niego jest sztuka renesansu, co powoduję, że jego artystyczną motywacją jest odkrywanie, przeobrażanie i dzielenie się obrazami przeszłości we współczesnej formie.
Nie jest zadziwiające to, że już w 1985 roku wydawnictwo National Geographic zrealizowało film zatytułowany „Arcydzieła kredą” traktujący o wennerowskiej sztuce iluzji optycznej. Dziś wielu młodych artystów inspiruje się jego pracą, a sam Kurt zaprasza ich do współpracy przy dużych projektach. Jedną z takich inicjatyw było zlecenie, jakie Wenner otrzymał po przyjeździe papieża Jana Pawła II do Matui we Włoszech. Miał wykonać kompozycję wielkości 15 x 75 metrów, wzorowaną na „Sądzie Ostatecznym” – dziele niderlandzkiego malarza Hansa Memlinga. Pod jego kierownictwem 30 artystów z Europy przez 10 dni tworzyło dzieło, po czym Papież uznał malarstwo uliczne za oficjalną formę sztuki sakralnej. A dzięki samemu Wennerowi sztuka uliczna nie tylko stała się bardziej interaktywna, ale wreszcie zaczęła być nazywana po prostu sztuką.
Źródło: kurtwenner.com
Genialne!
Genialne!